Podsumowaniem całej wycieczki okazało się odwiedzenie krainy pamiątek, czyli historycznej części miasta, gdzie znajdują się aleje Kuan Zhai Xiangzi. Pandy patrzą tam na turystę zewsząd, z prawie każdego gadżetu, z opakowania na niego, z torby na większe zakupy. Trudno oprzeć się pokusie, by nie zabrać choć jednej pandy ze sobą, jednak nie jest łatwo zdecydować, którą z nich spotka to wyróżnienie.

Właściwie to nie wiem, czy więcej jest tam hałasujących cykad, ukrytych w liściach drzew, jeszcze głośniejszych turystów czy tych pluszowych pand.

Ale asortyment Kuan Zhai Xiangzi nie kończy się na misiach.

Jest wiele sklepików z herbatą i tutaj również mamy szeroki wybór. Pomocne są degustacje lub próby zapachowe. Od dawna wiadomo, że spowodowanie jakiegoś doświadczenia z produktem, zwykle skusi niezdecydowanego klienta. Kto przez cały wyjazd zapominał o pamiątkach, na pewno tutaj wyda wszystkie juany, które mu zostały. Trzeba byłoby być bardzo asertywnym, by powiedzieć „nie” kolorowym puszeczkom z herbatą, wypełniającym jeden ze sklepów od podłogi do sufitu.

Możemy też odwiedzić księgarnię i trafić na Harrego Pottera po chińsku.

Nietrudno też wpaść w sam środek chińskiego bazaru, gdzie znajdziemy miliony gadżetów, mnożonych przez kolory i rodzaje nadruków. Fale chińszczyzny zalewają tam półki, wśród których krążą turyści. Wydaje mi się, że herbata jest zdecydowanie lepszym pomysłem.

Jak to w miejscu turystycznym, jest też wiele miejsc, gdzie możemy coś zjeść.

Do wyboru mamy między innymi dim sum w bambusowych koszykach, mięsko na patyku, lizaki „rysowane” pod czujną obserwacją turystów (można zobaczyć to w filmie o Kuan Zhai Xiangzi, na moim kanale na YouTubie).

Można by tak chodzić po tych alejkach i zaglądać w każde drzwi, ale przy dużym zagęszczeniu turystów, po pewnym czasie robi się to męczące (mnie wystarczyło półtorej godziny). Chiny to głośny i zatłoczony kraj, trzeba przygotować się na odbieranie wielu czynników zewnętrznych, w tym Chińczyków, którzy chcą sobie zrobić zdjęcie z turystami.

A skąd się właściwie wzięła ta dzielnica?

Została częściowo sztucznie zaaranżowana jako „stare miasto”, by pokazać przyjezdnym, jak to kiedyś w Chengdu było urokliwie. Historia szerokiej (Kuan Xiangzi) i wąskiej alei (Zhai Xiangzi) jest datowana na czasy panowania dynastii Qing (lata 1644 – 1911). W tym czasie obszar ten był miastem nazywanym Mancheng City lub Shaocheng City. W miarę upływu czasu, przestrzeń ta uległa zniszczeniu, a ocalałe aleje przeszły renowację, która zaczęła się w 2003 roku.

I stoją teraz te chińskie domki z wysokimi progami pośród wieżowców, jako oaza historii i handlu.